Je hoeft niet meer te worden wie je was
Geschreven door: Laura van der Veen, 13-11-2025
Ik denk dat velen dit gevoel wel herkennen: het verlangen om “weer de oude” te worden na een moeilijke periode. Maar wat betekent dat eigenlijk? Wanneer ben je weer de oude? En kun je überhaupt terug naar wie je ooit was?
Er was een tijd waarin alles goed leek te gaan. Een periode waarin niemand, ook ik niet, doorhad dat ik autisme had of dat er een psychische kwetsbaarheid onder de oppervlakte lag. Ik deed wat er van me verwacht werd, werkte hard, hield alles draaiende — en ik dacht dat dat betekende dat ik gelukkig was. Soms verlang ik intens terug naar dat moment. Want als alles weer zou zijn zoals toen, dan zou ik hersteld zijn. Toch?
Inmiddels weet ik dat het zo niet werkt. Die kwetsbaarheid was er toen ook al, alleen was ik heel goed in het verbergen ervan. Voor anderen, maar vooral voor mezelf. En eerlijk gezegd: als ik nu zou proberen terug te keren naar dat “oude normaal”, dan zou ik waarschijnlijk weer in dezelfde patronen belanden. Patronen waarin ik te veel van mezelf vroeg, niet luisterde naar mijn grenzen en vooral bezig was met hoe het hoorde, in plaats van hoe het voelde.
De waarheid is dat je meestal niet teruggaat naar hoe het was. En dat besef doet pijn. Er zit een soort rouw in het verliezen van je oude zelf. De versie van jou die zoveel kon, die overal energie voor leek te hebben, die dacht dat kwetsbaarheid iets was voor anderen. Het is oké om dat te missen. Je mag rouwen om wat er niet meer is, ook al ben jij het zelf die veranderd is.
Maar tegelijk geloof ik dat er in dat verlies ook iets nieuws groeit. Tijdens herstel leer je waardevolle lessen — over grenzen, over energie, over rust. Over eerlijk durven zijn tegen jezelf, en over het toelaten van gevoelens die je vroeger misschien wegduwde. Soms betekent herstel dat je niet meer alles kunt wat je kon, maar wel intenser leeft. Dat je niet meer overal bij bent, maar wel écht aanwezig bent bij de dingen die er voor jou toe doen.
Ik leer dat herstel niet draait om ‘weer de oude worden’, maar om ruimte maken voor de nieuwe versie van jezelf. Een versie die misschien zachter is, bewuster, en minder perfect probeert te zijn. Die durft te zeggen: “Vandaag lukt het even niet,” zonder zich daar schuldig over te voelen.
Dat proces is niet makkelijk. Het vraagt tijd, geduld en mildheid — drie dingen die ik nog elke dag probeer te oefenen. Maar het brengt me ook dichter bij wie ik werkelijk ben.
Ik zal waarschijnlijk nooit meer precies worden wie ik was. En dat hoeft ook niet. Want ik leer steeds beter te leven met wie ik nu ben.
Ben ik daar al? Nee, nog niet helemaal.
Maar ik ben onderweg, en dat is precies waar herstel over gaat.
Wil je reageren op deze blog? Dat kan via onderstaand formulier. Je e-mail adres zal niet zichtbaar zijn op de website.
Reactie plaatsen
Reacties