Danique: Hoe woorden haar hielpen tijdens herstel

Er was een tijd waarin suïcidale gedachten haar dag bepaalden. 24 uur per dag, 7 dagen per week. Ze zag geen uitweg, geen toekomst en wilde niet zo verder.

Maar op een gegeven moment merkte ze iets kleins. “Er kwamen dagen waarop ik dacht: ik voel me nu best blij. Of: ik zou nu niet dood willen,” vertelt Danique. Het waren zeldzame momenten, maar ze wáren er. En juist die kleine verschuiving gaf hoop.

Nu is het gelukkig andersom. De meeste dagen voelt Danique zich redelijk gelukkig, en af en toe steekt een donkere periode weer de kop op. Dat blijft heftig, maar het verschil is dat ze nu weet: het gaat voorbij. Ze heeft bewijs verzameld dat herstel geen rechte lijn is, maar wel degelijk mogelijk.

Ook durft ze inmiddels opener te zijn, weet ze wie ze kan bereiken en voelt ze meer dat ze het aankan. Een gedicht dat ze in deze fase schreef – inbreker – vat dat gevoel voor haar perfect samen.

Tijdens haar behandeling opperde iemand de diagnose autisme. Danique had daar in eerste instantie moeite mee: “Ik dacht: ik? Ik ben veel te empathisch om autisme te hebben.” Ze had zelf ook nog een stereotiep beeld in haar hoofd. Maar toen ze een documentaire zag over autisme bij vrouwen, herkende ze zichzelf in álles. Ze startte het diagnosetraject en opeens vielen puzzelstukken op hun plek. Waarom haar klachten bleven terwijl ze zo hard werkte aan zichzelf. Waarom ze altijd angstig en somber was. Waarom sociale situaties haar uitputten, ook al probeerde ze zichzelf ‘gewoon te verbeteren’.

Ze dacht altijd dat ze last had van sociale angst. Dus ging ze op kamers, werkte ze op een camping in België, deed ze alles om ‘socialer’ te worden. Maar de angst ging nooit weg. Wat wel gebeurde: ze werd een meester in maskeren. En juist dat maskeren maakte haar steeds somberder.

Na haar diagnose werd ze doorverwezen naar de Sarr (een onderdeel van Parnassia, gespecialiseerd in autisme), waar ze sindsdien passende behandeling krijgt. Het gedicht dat ze toen schreef – ik ben – markeert het begin van een periode waarin ze zichzelf eindelijk beter ging begrijpen.

Danique heeft verschillende vormen van behandeling gevolgd. EMDR en exposuretherapie hielpen haar bij het verwerken van haar trauma. Een trauma dat extra complex was, omdat zij eerder seksueel werd misbruikt door een psycholoog bij wie ze hulp zocht. “Ik stond daardoor 10-0 achter,” vertelt ze. “Ik zocht toen ook hulp, maar werd alleen maar verder beschadigd. De therapie hielp haar om te kunnen leven met wat er toen gebeurd is. Het litteken blijft, maar het beheerst haar niet meer zoals vroeger.

Daarnaast volgde ze muziektherapie en ACT therapie, en zit ze nu in de afrondende fase van een 30 weken durend traject schematherapie. Ze krijgt ondersteuning van een FACT-team en had jarenlang een autismecoach die haar hielp structuur aan te brengen: weekplanningen maken, dagen niet te vol proppen, grenzen leren herkennen.

En nog iets werd onverwacht belangrijk: gitaarspelen. De gitaar bood afleiding, uitlaatklep en ritme. Net als bakken. En natuurlijk: het schrijven van gedichten.

Mensen stimuleerden Danique regelmatig om haar gedichten uit te brengen. Uiteindelijk durfde ze dat – en daar is ze trots op. Al zou ze het niet snel opnieuw doen; het was te spannend, te veel. Daarom werkt ze nu aan een nieuwe bundel, opnieuw met haar oom, maar dan op kleine schaal. Veiliger en dichterbij.

Aan het einde van ons gesprek wil Danique graag nog iets meegeven: “Probeer kwetsbaar te zijn, dan merk je dat je niet alleen bent.” Ook is ze trots op haar gedicht herfst, dat laat zien hoe ver ze al is gekomen. Hoe er weer ruimte ontstaat voor rust, voor ademen, voor leven. En dat is misschien wel de kern van haar hele verhaal:
Dat zelfs na de donkerste hoofdstukken, woorden kunnen fluisteren dat het ooit weer licht wordt.