De Liefde Die Blijft – Het Verhaal van Nanny en Bram
Geschreven door: Laura van der Veen, 11-12-2025
Wie Nanny spreekt, hoort een krachtige vrouw. Achter haar glimlach schuilt een verhaal dat veel naasten van mensen met psychische problemen zullen herkennen: een leven dat jarenlang in het teken stond van zorgen, hopen, vechten en blijven liefhebben, zelfs wanneer alles wankelt.
Bram, haar man, was achteraf gezien al zijn hele leven iemand met stemmingswisselingen. Maar pas na de geboorte van hun eerste dochter kreeg hij zijn eerste zware depressie. Medicatie hielp jarenlang goed — tot de coronaperiode. De kleine schommelingen werden groter, de klachten intenser. Voor je het weet, vertelt Nanny, word je als gezin meegezogen door de depressie.
In 2022 kwam het punt waarop ze “iets moesten doen”. Bram werd zes weken opgenomen in een privékliniek. De opname bracht weinig goeds. Hij kwam er, zoals Nanny het omschrijft, “als een alcoholist” uit — een etiket dat totaal niet bij hem paste maar hem wel schaadde. Nieuwe medicijnen volgden, maar door een bepaald enzym in zijn lichaam kreeg hij vooral de bijwerkingen te voelen. Wat somberheid had moeten verlichten, duwde hem juist verder naar beneden.
Langzaam maakte depressie ook plaats voor hypochondrie. Bram zocht voortdurend naar verklaringen en diagnoses. “Hij zat vast in zijn hoofd,” zegt Nanny. Ketamine leek een oplossing — of hoopte hij. Maar de slechte trips wogen niet op tegen de paar goede. Daarna volgden opnames, rTMS, gesprekken, groepssessies… het ene traject na het andere. “Het leek soms alsof we in een eindeloze tunnel zaten,” zegt ze. “Je blijft hopen, maar je raakt ook stuk.”
Op de foto: Nanny & Bram
De keuze voor ECT
Toen hij uiteindelijk werd aangemeld voor ECT, wilde Bram dat eerst absoluut niet. Maar toen hij het toch probeerde, veranderde er iets.
“Nu denk ik: had hij dit maar veel eerder gekregen,” vertelt Nanny. De somberheid werd minder, de scherpe randjes verdwenen. Soms herkent zijn omgeving hem niet eens meer — in positieve zin. Hij maakt weer grapjes, heeft energie, onderneemt dingen. “Elke ochtend denk ik: gelukkig. Want ik weet niet hoe lang dit aanhoudt, maar vandaag is hij blij.”
Toch blijft het verleden dichtbij. Op de PAAZ ontmoette Bram iemand die werkelijk alles had geprobeerd, zelfs ECT, en voor wie geen herstel mogelijk leek. Hij koos voor een levenseinde-traject. Het verhaal raakte Nanny diep. “Het laat zien hoe ernstig depressie kan zijn. Hoe je iemand kunt verliezen, zelfs als je ernaast staat.”
De onzichtbare last van de naaste
Nanny vertelt open over de zwaarte van die jaren. Hoe je soms terechtkomt in een spagaat tussen liefde en uitputting.
“Je ziet iemand lijden, maar je komt ook op punten dat je denkt: doe gewoon even dit, doe even dat. Mensen om mij heen zeiden weleens: ‘wil hij wel beter worden?’ Maar zo werkt het niet. Je kunt niet willen dat een depressie stopt. Je wordt gewoon geleefd.”
Ze moest het bedrijf van Bram tijdelijk overnemen, naast haar eigen werk en de zorg voor hun kinderen. “Je staat op automatische piloot,” zegt ze. “Je leeft voor drie.” En ondertussen probeerde zij overeind te blijven. Want wie zorgt er voor de naaste die zorgt?
Daarover is Nanny duidelijk: er is veel te weinig aandacht voor de mensen rondom iemand met psychische problemen. “De hulpverlening richt zich volledig op degene die ziek is. Dat moet ook, maar ik liep rond met verhalen die niemand kende. Soms zag ik dingen die hij niet vertelde. Dan denk ik: mijn input is ook belangrijk. Ik zou graag laagdrempelig contact hebben met andere partners van mensen met depressie. Niet meteen zo officieel, gewoon iemand die snapt hoe het voelt.”
Liefde is ook blijven praten
Wat Nanny bijzonder open vertelt, is de manier waarop Bram zijn gedachten letterlijk de wereld in bleef gooien. Hij móést praten, deelde zijn verhaal met iedereen die maar wilde luisteren. “Hij vertelde zijn hele verhaal iedere week opnieuw in therapie,” zegt ze. “Als hij maar kon praten. Sommige mensen vonden dat aandachtzoekend, maar Nanny zag vooral een man die niet wist hoe hij anders moest overleven.
Nu hij stabieler is, is dat vertellen minder geworden. “Hij klaagt bijna niet meer,” zegt ze. “En mensen weten ook beter hoe ze met hem om moeten gaan.”
Liefde is ook loslaten — en toch blijven vasthouden
In de donkerste periodes werd Nanny geconfronteerd met gedachten waarvan je hoopt dat je ze nooit hoeft te denken. “In het begin was ik heel bang om hem te verliezen,” vertelt ze. “Later dacht ik soms: ga maar, als dat voor jou het beste is. Misschien geeft het ons allemaal rust.”
Het zijn woorden die alleen iemand kan uitspreken die tot het uiterste is gegaan — en toch bleef. Want uiteindelijk koos Bram niet voor euthanasie. Hij bleef, en zij bleef ook. Dat is liefde. Niet simpel, niet romantisch, maar écht.
Wat Nanny wil meegeven
Ze zegt het met een kracht die je voelt: “Probeer hoop te houden en blijf reëel. Blijf in gesprek, maar denk ook aan jezelf. Dat heb ik te weinig gedaan.”
En ze heeft één duidelijke wens voor de toekomst: meer ruimte voor naasten. “Ik zou graag een groep willen voor lotgenoten. Iets laagdrempeligs, gewoon appcontact of af en toe een kop koffie. Je hoeft het niet alleen te doen.”
Wil je reageren op deze blog? Dat kan via onderstaand formulier. Je e-mail adres zal niet zichtbaar zijn op de website.
Reactie plaatsen
Reacties