Geschreven door: Laura van der Veen. 18-12-2025

Het lichaam dat ‘stop’ zei

Bijna aan het einde van haar opleiding gaf haar lichaam het op. Ze kon niet meer lopen, niet meer rekenen, nauwelijks meer functioneren. Toch durfde ze niet te stoppen. Dus ging ze door.

Burn-out na burn-out, rondes in de Ziektewet, pogingen om te werken of een eigen bedrijf op te zetten — alles om te voldoen aan een maatschappij die geen ruimte heeft voor de nuances van een ander zenuwstelsel. “Ik voelde me nutteloos, een mislukkeling, een blok aan het been van mijn omgeving.”

Pas begin 2024 werd eindelijk gezien wat zij altijd al wist: ze had jarenlang gevochten tegen een systeem dat niet op haar afgestemd was. Met terugwerkende kracht kreeg ze een IVA-uitkering, erkenning voor een strijd die ze al twintig jaar voerde.

Van praten naar voelen – het kantelpunt

Na talloze behandelingen, protocollen, doorverwijzingen en wachtlijsten, kwam het moment dat zorginstellingen zeiden dat ze “uitbehandeld” was. Dat het op was. Maar dat voelde niet waar. “Mijn leven was niet leefbaar. Ik ademde, maar leefde niet.”

De omslag kwam toen Maureen de cognitieve wereld inruilde voor iets dat nog nooit écht ruimte had gekregen: haar lichaam. Lichaamsgerichte therapie, NEI-sessies, energetisch werk, regressietherapie, ademhaling, EFT, meditatie, muziek… Niet praten over wat ze voelde, maar voelen wat ze voelde. Niet oplossen, maar begrijpen. Niet aanpassen, maar thuiskomen. “Voor het eerst volgde ik mijn innerlijke gids in plaats van protocollen.” Hier werd ze gezien zoals ze is. Zonder oordeel. Zonder druk. Zonder verwachting. En precies daar begon iets nieuws te groeien: zelfliefde.

De ontdekking die alles veranderde

Door ervaringsdeskundigen, lotgenoten en puur contact begon Maureen te zien dat zij niets hoefde te bewijzen. Niet moest werken om waarde te hebben. Niet hoefde te voldoen aan wat de maatschappij normaal vindt. “Ik ben precies goed zoals ik ben. Puur door mezelf te zijn ben ik een waardevolle schakel.”

Het klinkt simpel, maar voor iemand die twintig jaar lang het gevoel had te falen, is dit revolutionair. Ze ontdekte dat het leven niet draait om productiviteit, maar om aanwezigheid. Niet om geld verdienen, maar om mensen raken. Niet om presteren, maar om zijn.

De realiteit van nu

Maureen is open en realistisch over haar huidige klachten: pijn, vermoeidheid, brain fog, angst, prikkelgevoeligheid, beperkte mobiliteit. Het is niet gemakkelijk. Het is een weg van kleine stappen, van keuzes maken, van zorgvuldig omgaan met energie. Maar er is iets veranderd. Iets wat niet meer terug te draaien is: Ze weet nu wie ze is. En dat zij genoeg is.

Een toekomst in eigen ritme

Maureen heeft dromen — zoals wandelen in de Alpen en een bijdrage leveren aan de wereld, vanuit liefde en authenticiteit. Maar voor het eerst voelt ze geen haast. Geen druk. Geen verplichting.

De IVA is voor haar geen eindpunt, maar ruimte, rust en erkenning. Een kans om te leven op het ritme dat bij haar past, zonder het opgejaagde tempo van een wereld die nooit naar haar lichaam luisterde. “Er ontstaat ruimte voor herstel als ik geloof dat het mogelijk is.”

Maureen kiest nu voor een leven dat trouw is aan haar binnenwereld. Een leven waar zachtheid de boventoon voert, en waar zij zichzelf niet langer hoeft te forceren in vormen die haar pijn deden.

Tot slot

Het verhaal van Maureen is geen verhaal over opgeven, maar over thuiskomen. Geen verhaal over falen, maar over vinden wie je altijd al was. Geen verhaal over tekortschieten, maar over ruimte scheppen om jezelf te mogen zijn. Het is een verhaal dat laat zien dat herstel niet altijd betekent dat je teruggaat naar wie je was — soms betekent het dat je eindelijk mag worden wie je werkelijk bent.

Wil je reageren op deze blog? Dat kan via onderstaand formulier. Je e-mail adres zal niet zichtbaar zijn op de website.