Soms heb je even je eigen woorden nodig. Vandaag was zo’n dag.
Ik deel deze tekst met jou, in de hoop dat je er iets van mee kunt nemen voor jezelf.

Soms denk ik dat ik geen moed heb. Dat ik alleen maar overleef, me aan dingen vastklamp en hoop dat niemand ziet hoe bang ik eigenlijk ben.

Moed klinkt vaak als iets groots. Alsof het pas telt wanneer je de wereld verandert, je grenzen overschrijdt of luid zegt wat je voelt. Maar in werkelijkheid komt ze vaak stil binnen. Zonder aankondiging, zonder dat je het doorhebt.

Soms is moed het openen van je ogen op een dag waarvan je niet weet hoe je hem moet doorstaan. Het sturen van een bericht dat je al weken uitstelt. Het zeggen van één eerlijk woord tegen iemand die dichtbij staat. Of gewoon ademhalen, nog even blijven.

Moed laat zich niet dwingen. Ze komt niet als je haar roept. Maar op de momenten dat je denkt dat ze er niet is, blijkt ze toch daar te zijn – onder je angst, in de breekbaarheid die je probeert te verbergen.

En later, wanneer de storm wat is gaan liggen, kijk je terug en zie je het pas: dat jij degene was die overeind bleef. Dat jij degene was die sprak, ademde, doorzette.

Moed is niet dat je geen angst kent. Moed is dat je kiest om te blijven bewegen, zelfs als je handen trillen en je hart te snel klopt. En ergens, tussen twijfel en moed, ontdek je het onverwachte: je bent sterker dan je dacht.